Wykształcenie wyobraźni cz. 10
Tagi: edukacja nieformalna, edukacja niepełnosprawnych, edukacja o bezpieczeństwie, edukacja o ochronie środowiska, edukacja o prawach człowieka
Nie trudno zauważyć, że uczeń bardzo chętnie zabiera się do opracowania takiego tematu. Już przez to samo, że musi zlokalizować opowieść, tj. przywiązać do znanej sobie miejscowości i nadać treści swego wypracowania lokalne zabarwienie, zyskuje na tym jego siła twórcza. Jeżeli nauczyciel pamięta o tym, że daną treść przy dobrej woli można wyzyskać dla tworzenia nowej, przyczynia się do rozwijania wyobraźni ucznia. W miarę, jak odciąga mu danych, a każe mu coraz więcej samemu sobie je wyszukiwać, wyrabia samodzielność w wyobrażaniu. Skoro uczeń przyzwyczai się w każdą reprodukcję włożyć coś ze swego samodzielnego myślenia, dochodzi przez ciągłość ćwiczenia do wprawy, która z czasem może się u niego zamienić w siłę. Wzgląd na ćwiczenia wyobraźni zawiera w sobie także wymaganie, aby ograniczyć tematy, że się tak wyrazimy, książkowo-literackie, polegające na reprodukcji wyczytanej w książce treści. Stanowią one dotąd zwykle przeważający procent wypracowań szkolnych.
W tym celu można też wyzyskać wszelkie powtarzania. Powtarzanie, jako środek utrwalenia i zgłębienia wiedzy, jest nieodzowne w nauce, ale w danym razie może się stać nudnym i zabijającym interes. Jeżeli się jednak powtarza ze zmienionym punktem widzenia, to postępowanie takie nie tylko usuwa nudę i podnosi zainteresowanie, ale wywołuje konieczność kombinacji. Uczeń wtedy ku wielkiemu swemu zadowoleniu odczuwa, że z danej treści tworzy coś nowego i kształci wyobraźnię.