Wykształcenie wyobraźni cz. 10

Nie trudno zauważyć, że uczeń bardzo chętnie zabiera się do opracowania takiego tematu. Już przez to samo, że musi zlokalizować opowieść, tj. przywiązać do znanej sobie miejscowości i nadać treści swego wypracowania lokalne zabarwienie, zyskuje na tym jego siła twórcza. Jeżeli nauczyciel pamięta o tym, że daną treść przy dobrej woli można wyzyskać dla tworzenia nowej, przyczynia się do rozwijania wyobraźni ucznia. W miarę, jak odciąga mu danych, a każe mu coraz więcej samemu sobie je wyszukiwać, wyrabia samodzielność w wyobrażaniu. Skoro uczeń przyzwyczai się w każdą reprodukcję włożyć coś ze swego samodzielnego myślenia, dochodzi przez ciągłość ćwiczenia do wprawy, która z czasem może się u niego zamienić w siłę. Wzgląd na ćwiczenia wyobraźni zawiera w sobie także wymaganie, aby ograniczyć tematy, że się tak wyrazimy, książkowo-literackie, polegające na reprodukcji wyczytanej w książce treści. Stanowią one dotąd zwykle przeważający procent wypracowań szkolnych.

W tym celu można też wyzyskać wszelkie powtarzania. Powtarzanie, jako środek utrwalenia i zgłębienia wiedzy, jest nieodzowne w nauce, ale w danym razie może się stać nudnym i zabijającym interes. Jeżeli się jednak powtarza ze zmienionym punktem widzenia, to postępowanie takie nie tylko usuwa nudę i podnosi zainteresowanie, ale wywołuje konieczność kombinacji. Uczeń wtedy ku wielkiemu swemu zadowoleniu odczuwa, że z danej treści tworzy coś nowego i kształci wyobraźnię.